De prijs voor een vat Brentolie slingert alweer een poosje rondom het niveau van $ 50 per vat. De kans dat die prijs op afzienbare termijn weer naar oude niveaus stijgt, wordt met de week kleiner, ondanks de productiekrimp bij veel schaliebedrijven. Iran heeft zijn ambities uitgesproken als de boycot definitief is opgeheven en die liegen er niet om. Het is de ambitie van het land om binnen vijf jaar ongeveer 5,7 miljoen vaten per dag te produceren. Als het land daarin slaagt, zal het de tweede partij zijn binnen OPEC na Saoedi Arabië, maar voor Irak.
Er zullen echter de nodige investeringen gedaan moeten worden om opnieuw dat hoge niveau te bereiken. Door de jarenlange boycot is de productie teruggevallen naar pakweg 1 miljoen vaten per dag en hebben de productiefaciliteiten voor olie en gas zwaar te lijden onder een gebrek aan investeringen. De Iraniërs weten echter nu al, dat al die grote oliemaatschappijen maar al te graag de benodigde investeringen willen fourneren. Tijdens een recente bijeenkomst met de Iraanse minister van Energie, Bijan Namdar Zanganeh, gaven in ieder geval alle Europese majors nadrukkelijk acte de présénce. De Amerikanen zijn nog wat voorzichtig maar lijken gaarne bereid on zich te laten overtuigen om mee te doen.
De ambities van Iran zijn groot, niet alleen voor de wat langere termijn maar zeer zeker ook voor de korte termijn. Als in het voorjaar van 2016 de boycot definitief voorbij is, dan moet de productie vrijwel onmiddellijk met 500 000 vaten per dag vergroot worden. Binnen 7 maanden moet het mogelijk zijn om ongeveer 3,4 miljoen vaten te produceren, net zoveel als aan de vooravond van de boycot. Hoewel de oliewereld vraagtekens zet bij dit Iraanse enthousiasme, wil iedereen maar wat graag een handje helpen.
Bij het uitstippelen van zijn strategie voor de komende jaren houden de Iraniërs geen rekening met eventuele wensen die leven bij de overige leden van OPEC. Voor hen is het duidelijk dat die allemaal geprofiteerd hebben van de boycot. Wat ze nu doen is in hun ogen niets anders dan hun oude rechten opeisen. Natuurlijk was de Iraanse minister er zich van bewust, dat de meeste OPEC leden graag een prijs zien van pakweg $ 70 - $ 80 per vat. Geen enkel land is echter bereid zichzelf beperkingen op te leggen. Waarom zou Iran dat dan wel moeten doen, zo luidde zijn retorische vraag.
Als de Iraniërs in staat blijken om hun ambities waar te maken, dan zal de huidige overproductie eerder verder toe- dan afnemen. De kans dat prijzen gaan stijgen is dan gering. De oliemaatschappijen houden er serieus rekening mee. Bedrijven als Royal Dutch Shell en Total, maar ook kleine spelers als Enquest en Ithaca Energy zijn druk bezig hun activiteiten in de Noordzee naar een lager niveau te brengen. Het Noordzee bassin is een van de duurste plekjes ter wereld om olie op te pompen. Volgens de consultants van Wood Mackenzie zullen bedrijven de komende jaren 140 van de 330 velden sluiten. Een stijging van de prijs per vat naar $ 85 zal daar weinig of niets aan veranderen.
De productie van veel velden was toch al aan het teruglopen. Het huidig lage prijsniveau versnelt alleen maar het proces om meer en meer van die velden uit productie te nemen.
De rol van de Noordzee als vindplaats van olie en gas lijkt door de huidige lage prijzen helemaal voorbij, uitgespeeld!