De vijand van mijn vijand is mijn vriend. Saoedi Arabië en Rusland hebben een gemeenschappelijke vijand. Dat is de Amerikaanse schalie-industrie die ervoor zorgt dat het overaanbod aan olie maar niet wil opdrogen. Om dat ‘kwaad’ te bestrijden lijkt het onmogelijke te gebeuren. Beide landen zoeken nadrukkelijk toenadering tot elkaar en lijken bereid om een bondgenootschap voor onbepaalde tijd aan te gaan.
Dat viel af te leiden aan uitspraken tijdens de recente besprekingen in Wenen over het verlengen van de productiebeperkingen tot maart 2018. Zowel de Russische minister voor energie, Alexander Novak als zijn Saoedische tegenvoeter Khalid al Falih verklaarden nadrukkelijk dat de huidige samenwerking verder zal reiken dan maart 2018. Beide partijen dwongen de huidige productiebeperking af. Die zal ongeveer 2% van de wereldwijde vraag bedragen en moet ervoor zorgdragen dat de huidige grote voorraden definitief gaan slinken. De hechte samenwerking moet er ook voor zorgen dat alle betrokken olieproducerende landen zich aan de afspraken houden. Op die manier hopen ze een bodem in markt te leggen, ook al bedraagt de prijs niet meer dan $ 50 per vat.
De nieuwe, innige samenwerking is de definitieve erkenning dat de strategie om de Amerikaanse schalie-industrie weg te concurreren door de oliekraan wijd open te zetten, definitief mislukt is. Het besef is doorgedrongen, dat ze met de nieuwe werkelijkheid moeten leven. De Amerikaanse schalie-industrie kan gemakkelijk leven met een prijs per vat van $ 50. De Amerikanen lijken bovendien in staat om in 2018 nog eens 1% toe te voegen aan de wereldwijde dagelijkse productie. Dat klinkt niet enorm, maar er is maar weinig nodig om de balans tussen vraag en aanbod te verstoren.
Het accepteren van deze nieuwe werkelijkheid wil niet zeggen, dat beide landen zich willen voegen naar een Amerikaanse dominantie. Ze hebben echter nog geen winnende strategie bij de hand. De samenwerking moet er uiteindelijk voor zorgen dat OPEC in staat moet blijven om de balans op de markt mede te bepalen. Daarom zal de productiebeperking na maart 2018 niet verdwijnen, maar voor onbepaalde tijd voortgezet worden. Dat lijkt voorlopig de enige manier om de te grote olievoorraden te laten krimpen ondanks een groeiend Amerikaans aanbod. Zowel Rusland als Saoedi Arabië hebben daar belang bij. De Saoedi’s zijn gestart met een diepgaande ombouw van hun economie. Die moet het land minder afhankelijk van olie maken. Een wat hogere olieprijs kan helpen om die ambitie waar te maken. Ook de Russen hebben belang bij een stabiele oliemarkt. In 2018 zijn er belangrijke verkiezingen!
Russen en Arabieren lijken tot elkaar veroordeeld, maar niet iedereen is overtuigd van de duurzaamheid van de huidige samenwerking. Er bestaat twijfel over de oprechtheid van de Russen. Volgens sommige willen die voor het ogenblik profijt trekken van de hogere olieprijs. Hun intentie is en blijft echter om hun energiesector verder uit te bouwen. Diezelfde critici denken ook dat de Arabieren op hun beurt zich verkijken op de kracht van de Amerikaanse schalie-industrie en hun eigen vastberadenheid. Die laatste zal, zo denken de critici, vanzelf wegebben als het langer gaat duren om de balans tussen vraag en aanbod te verbeteren. Daarbij wijzen ze op ervaringen uit het verleden. Optimisten denken echter dat het dit keer anders zal gaan. De samenwerking moet! Er is geen weg terug meer!
Disclaimer: Bovenstaand artikel is geen professioneel beleggingsadvies en het is ook geen uitnodiging om te gaan beleggen. Beleggen brengt kosten en risico’s met zich mee. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Het artikel is louter de persoonlijke mening van de auteur.